Cykl o Tereska i Okrętce, Joanna Chmielewska
Lubisz dreszczyk emocji? Kręcą Cię kryminały? Od książki oczekujesz sporej dawki wrażeń, dobrego humoru, pełnych intryg i zawiłości zagadek? Cykl o Teresce i Okrętce jest właśnie dla Ciebie! Tereska i Okrętka (a właściwie Alina) są dwiema przyjaciółkami, które czekają niesamowite historie i przygody.
Okrętka nie było to oczywiście imię nadane z okazji chrztu, lecz zdrobnienie imienia Alina. Rzecz została załatwiona w szkole, gdzie drogą naturalnych skojarzeń do pospolitego zdrobnienia Linka, Lina, dodano „okrętowa”. Imię „Lina okrętowa” było zbyt długie i niewygodne i w skrócie wyszła z tego Okrętka. Nastąpiło to tak dawno, że sama Okrętka zapominała niekiedy, jak ma naprawdę na imię.
Tereska – szalona wariatka, niepokorna, bez pamięci zakochana w Bogusiu, Okrętka – zdyscyplinowana i rozważna, innymi słowy, są do siebie podobne jak ogień i woda. Pierwsza część jest zatytułowana „Zwyczajne życie” i od samego początku szesnastolatki wpadają w tarapaty... Zobowiązały się przed klasą, ze zdobędą sadzonki drzewek na akcję charytatywną, a podczas ich poszukiwań wpadają na trop nielegalnej działalności bandytów. Od tej pory próbują zdobyć dowody dla milicji na temat ich czynów.
„Większy kawałek świata”, bo tak zatytułowana jest druga część cyklu, przenosi nas we wspaniałe krajobrazy Mazur, Węgorzewa i Augustowa, który jest celem ich podróży. Tereska i Okrętka dzielnie przemierzają jeziora za pomocą kajaka, codziennie poszukując nowego miejsca do spania. Polują, rozpalają ogień, właściwie walczą o przetrwanie. Podczas ich wędrówki przypadkowo usłyszały tajemniczą rozmowę złodziei, i od tej pory próbują rozwiązać zagadkę – co kradną, kim są, po prostu zaczynają ich śledzić. Oj! Będzie się działo!
Dwie następne części „Ślepe szczęście” i „Duch” również są pełne przygód i humoru, jednak nie będę Wam zdradzać co się dzieje w ostatnich częściach. Sprawdźcie sami!:-) Dodam tylko, że jeśli nie macie ochoty czytać wszystkiego od początku – tekst skonstruowany jest w taki sposób, że nawet zaczynając od ostatniej części, nie czujemy jakiś niedomówień. Zapewniam jednak, ze jeśli przeczytacie jedną część, zaraz pobiegniecie do biblioteki po następną! Na zachętę przeczytajcie krótki cytat z drugiej części cyklu:
„- Moim zdaniem, zostaniemy tu już na zawsze powiedziała grobowym tonem Okrętka po długiej chwili milczenia. - Żadna ludzka siła nas stąd nie ruszy.
- Może znajdzie się jakaś nieludzka - mruknęła Tereska gniewnie.- A w ostateczności mamy nogi. Możemy iść piechotą.
Okrętka odwróciła głowę i przyjrzała się jej dziwnym wzrokiem.
- Doskonały pomysł. Iść piechotą z tym całym nabojem...
- Na głowie nosi się większe ciężary.
Zdaje się, że głowa posłużyła nam tylko do tego, żeby na nią upaść i do niczego innego już się nie przyda. Upał ci się rzucił na mózg. Niby jak ty to sobie wyobrażasz?
- Co?
- Noszenie na głowie tego, co tu leży. Wydaje ci się, że mamy po dwie głowy?
-Nic mi się nie wydaje. Na litość boską, przestań krakać i zacznij myśleć twórczo! Nigdzie nam się nie śpieszy, mamy mnóstwo czasu i szalone możliwości!
Okrętka wzruszyła ramionami i oparła się wygodniej o niebieski worek.”
