A KUKU

Małe, szare pudełko. Zwykłe, zwyczajne, nieciekawe, banalne i nudne. Zwykle pakujemy w nie niepotrzebne rzeczy, stoi ukryte głęboko w szafie. Strychy i piwnice też są pełne pudełek – kwadratowych, podłużnych, małych i dużych, szarych, białych, beżowych... A gdyby tak wyciągnąć je wszystkie zapomniane i pokolorować dziecięcą wyobraźnią, sprawić, żeby znowu były ważne i potrzebne. Gdyby zbudować z nich pociąg, rakietę, albo zamek. Może można bawić się nimi jak klockami, układać i przekładać, a potem burzyć, żeby układać od początku. Może można z nich tworzyć różne światy, zbiory i konstelacje. Może można, ale czy to ma sens? Dzieci nie zadają takich pytań, bo dziecięca wyobraźnia nie ma granic. Wszystko jest perfekcyjnie logiczne i wszystko ma głęboki sens. Dzieci z radością poruszają się na poziomie abstrakcji, który dla nas – dorosłych jest niedostępny. A może jest… gdybyśmy tylko chcieli wejść do tego świata. Kto nam zabroni?